Οι περισσότερες περιπτώσεις αδενώματος παραθυρεοειδούς είναι σποραδικές, δηλαδή δεν οφείλονται σε κάποιο γενετικό αίτιο, αλλά σε αίτια που δεν έχουν ακόμη εξακριβωθεί.
Κάποιοι ασθενείς, ωστόσο, με αδένωμα παραθυρεοειδούς εμφανίζουν τη νόσο στα πλαίσια κάποιου γενετικού συνδρόμου, το συχνότερο εκ των οποίων είναι το σύνδρομο πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας 1 (σύνδρομο MEN 1), το οποίο ευθύνεται για το 12-35% των περιπτώσεων αδενώματος παραθυρεοειδούς.
Η πλειοψηφία των περιπτώσεων αδενώματος παραθυρεοειδούς εμφανίζεται στις ηλικίες 50 – 70 ετών, με εξαίρεση τους ασθενείς που εμφανίζουν αδένωμα παραθυρεοειδούς στα πλαίσια του συνδρόμου MEN 1, στους οποίους η νόσος εμφανίζεται αρκετά νωρίτερα, με περιπτώσεις αδενώματος παραθυρεοειδούς να έχουν αναφερθεί ήδη από την ηλικία των 5 ετών.
Το αδένωμα παραθυρεοειδούς εμφανίζεται, επίσης, 3 φορές συχνότερα στις γυναίκες, σε σύγκριση με τους άνδρες.
Αδένωμα Παραθυρεοειδούς και Πρωτοπαθής Υπερπαραθυρεοειδισμός
Η ανεξέλεγκτη και αυτόνομη έκκριση παραθορμόνης από το αδένωμα του παραθυρεοειδούς έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση εξαιρετικά αυξημένων επιπέδων παραθορμόνης και ασβεστίου στο αίμα, ενώ ταυτόχρονα, τα επίπεδα φωσφόρου αίματος είναι ελαττωμένα. Αυτά με τη σειρά τους προκαλούν διάφορα συμπτώματα και σημεία, τα οποία αποτελούν τον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό.
Το αδένωμα παραθυρεοειδούς αδένα αποτελεί τη συχνότερη αιτία πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού, καθώς διεθνείς μελέτες έχουν αποδείξει πως ευθύνεται για το 80 – 90% των περιπτώσεων πρωτοπαθούς υπερπαραθυρεοειδισμού.
Αναλυτικά μας εξηγεί ο χειρουργός θυρεοειδούς Αποστόλου.